تو ی آسمون دنیا

توی آسمن دنیا هر کسی ستاره داره
چرا وقتی نوبت ماست آسمون جایی نداره
واسه من تنهایی درده
درد هیچ کس و نداشتن
هر گل پژ مرده ای رو تو کویر سینه کاشتن
دیگه باور کردم این رو که باید تنها یمونم
تا دم لحظه مردن شعر تنهایی بخونم